Decyzja o urlopie należy do pracodawcy
To pracodawca, a nie pracownik, decyduje o terminie urlopu, opierając się na planie urlopów lub porozumieniu z pracownikiem. Powinien brać pod uwagę wnioski pracowników oraz ich sytuacje osobiste, ale nie jest zobligowany do ich spełniania.
Przywileje urlopowe
W praktyce, większe zainteresowanie urlopami w okresie letnim może prowadzić do konieczności selekcji pracowników, którzy mogą z niego skorzystać. Pojawiają się pytania, czy przepisy faworyzują pewne grupy pracowników, np. rodziców małoletnich dzieci, i czy staż pracy lub stanowisko powinny decydować o pierwszeństwie.
Rodzice nie mają pierwszeństwa wyboru terminu urlopu podczas wakacji
Pracodawcy nie powinni zakładać, że w lipcu i sierpniu urlopy przysługują głównie rodzicom dzieci w wieku szkolnym. Kodeks pracy nie przyznaje im specjalnych przywilejów, a takie podejście mogłoby być uznane za nierówne traktowanie pracowników.
Równe traktowanie i brak dyskryminacji
Wprowadzenie zasady, że urlopy w lipcu i sierpniu przysługują wyłącznie rodzicom dzieci szkolnych, mogłoby być uznane za pośrednią dyskryminację. Kodeks pracy zabrania zarówno bezpośredniej, jak i pośredniej dyskryminacji. Pracodawca nie musi uwzględniać posiadania dzieci szkolnych przez pracowników, ale nie może całkowicie ignorować tego faktu.
Wniosek urlopowy nie jest wiążący
Decyzja o udzieleniu urlopu zależy od pracodawcy, także w przypadku urlopu na żądanie. Wyjątkiem jest urlop bezpośrednio po urlopie macierzyńskim, który jest wiążący dla pracodawcy.
Plan urlopów
Plan urlopów pozwala pracodawcy na wcześniejsze zaplanowanie rotacji pracowników i zapewnienie ciągłości pracy. Plan nie musi obejmować całego roku, może być kwartalny lub półroczny. Analiza planów urlopowych z lat poprzednich pomaga w weryfikacji równego traktowania pracowników.